Auteur: Mike Griffin

Na de wilde tocht van 2019 hadden we weer zin om op de Loosdrechtse Plassen te varen, maar liefst met iets minder wind! Toch was er een stevige wind (kracht 4) uit het zuiden. Instappen was héél veel makkelijker dan vorig jaar en de 9 mensen in 7 kajaks en 1 kano konden met de wind in de rug uitvaren.

De overtocht van de hoofdplas ging vlot, met snelheden van boven de 10 km/u op een paar golven. Er waren een paar zeilbootjes op de plas, maar we hadden bijna vrij baan. Na het passeren van Robinson-Crusöe-eiland zetten we koers om door Oud-Loosdrecht naar de volgende plas te varen.

Het was lekker spannend aan de noordkant van de plas met golven vanuit het zuiden die dicht bij het land weerkaatsten tegen de noordelijke kade. Van daar gingen we door de smalle doorgang naar de volgende plas.

Eenmaal op Vuntus, werd er democratisch besloten om nog niet te pauzeren maar om door te varen. De natuurtocht door Vuntus was heel anders dan de overtocht – weinig wind achter de dijk, meer begroeiing, smalle wateren. Alles was nogal winterbruin, maar op enkele plekken waren de wilgen bedekt met een deken van lentegroene blaadjes. Het zal nog mooier zijn in de lente.

Eenmaal terug bij de plek van de democratische beslissing was het duidelijk dat het strandje niet goed bereikbaar was, dus voeren we om de hoek om bij een haventje te komen waar we konden uitstappen. Het voordeel van varen in mid-maart is dat er weinig mensen zijn om moeilijk te doen als je even op een plek aan land gaat waar het in de zomer niet kan. Na koffie en lunch, met coronavirus als hoofdonderwerp, stapten we weer in om de doorgang te nemen de hoofdplas op.

Nu was het wind tegen, maar het was goed te doen. We namen de Drecht tussen het trekpad en de eilandenketen waar we vorig jaar pauzeerden. Hier was er weinig wind en konden we vervolgens via het westkant en zuidkant van de plas terug naar de auto’s varen. Tijdens de terugreis naar Rotterdam waren we voornamelijk in de ban van de vraag of de scholen wel of niet dicht gingen vanwege het coronavirus.

Een leuke tocht, met een gezellige groep Never Dry’ers. Wie weet wanneer we weer bij elkaar kunnen komen voor een tocht. Hopelijk snel!