Verslag en foto’s van Marianne
We zijn in Rotterdam bekend met de Maas. Een fijne rivier voor dagtochten, of voor de laatste kilometers van een trektocht uit het oosten. Maar het kan zuidelijker, smaller, groener! Met 9 kajakkers en een lieve chauffeur zijn we naar Limburg gegaan. De Maas is daar een stuk smaller en het deel dat wij zouden bevaren is gekanaliseerd. Dat roept het beeld op van rechte, kale kades, maar niets is minder waar. Prachtig groene oevers, ietsje heuvelachtig, zo nu en dan wat vee en watervogels.
Landgoed Geijsteren heeft een klein natuurkampeerterrein met zicht over de Maas. Een mooie plek voor twee overnachtingen, met trekkershutjes voor noodgevallen. (Amalia’s tent werd de eerste nacht wel erg nat, dus die was blij met zo’n heerlijk hutje.) Deze houden we in gedachten!
John en Ingrid wonen alweer een paar jaar in Well, vlakbij dit terrein. Erg leuk ze weer eens te zien en te spreken; op zaterdagavond hebben ze ons in de watten gelegd, door een barbecue te organiseren. Lik je vingers er maar bij af, met zelf geteelde groente, mooie salades en genoeg vlees en vega voor de hele ploeg.
Twee lekker stevige kanodagen, van 30 en 27 km, dat was de planning. Omdat we met de stroming mee wilden peddelen, moest er wat heen en weer gereden worden. Zaterdag eerst naar het zuiden: kanovereniging Vikingen had de deuren voor ons open gezet, zodat we vanaf Venlo terug konden varen naar Geijsteren. De stroming viel wat tegen na maanden droogte, maar met stevige rugwind hadden we toch mazzel. Wat beroepsvaart, wat plezierbootjes, maar eigenlijk een heel rustige Maas. De drukte en het toerisme kwamen pas bij de tussenstop in Arcen: een elfenfestival op het kasteel, met zorgvuldig uitgedoste deelnemers. Honderden! Wij doken rechtsaf, naar de IJsvogel, waar in de watermolen een stokerij zat. Whiskey, kruidenbitters, likeur. Het was er nog een beetje vroeg voor…
’s Middags trok de wind aan en werd de lucht grijzer en grijzer totdat de hemelsluizen opengezet werden: grote druppels, een ware douche. Prachtig, maar je wordt er ook koud van en misschien was de afstand tot de camping voor een enkeling net te ver. Omdat de voorspelling voor zondag nog veel natter was, hebben we die tocht ingekort tot een ochtend. De Maas geeft hier de grens tussen Noord-Brabant en Limburg aan. Daar merk je natuurlijk niets van, het dialect blijft lastig te volgen, zowel aan de rechter- als de linkeroever. En ook in de sluis van Sambeek waar we even moesten doorvragen voor we de instructie verstonden: houd de trapjes vast. Een gigantische sluis, waar onze kajaks nauwelijks ruimte innamen. Even verder werden we al opgepikt; met dit weer was 12 km genoeg. Voor de rest komen we nog wel eens terug.
Een ritje meer dan waard, die Limburgse Maas.
